nevel

in een woordeloos verdriet
zijn de tranen opgedroogd
tot een woordeloos geheim

de jaren vervagen
alsof ze niet waren
in de nevel
van een mistig niets

slechts de moeite
verwoordt
het verdriet
van verloren vanzelfsprekendheid

Finale

lege letters
rijgen zich
als kralen
aan een koord

langzaam
ontstaat wat ik
je zeggen wil:
het laatste woord

Ik heb verdriet

Ik heb verdriet
de tranen lopen over mijn wangen
er is niemand die ziet
dat ik in mijn verdriet zit gevangen

Ik moet huilen
mijn ogen zijn rood omringt
ik zit gevangen in kuilen
waar ik geen weg uit vind

Ik heb verdriet
en er is niemand
niemand die het ziet.

De deur

Er was onweer op komst. Snel liep Inge verder. Als ze zich zou haasten zou ze nog juist op tijd zijn. Hopelijk haalde ze haar trein nog. Ze zou voor 2 weken bij haar tante gaan logeren, die ze nog nooit had gezien. Ze hoopte dat het mee zou vallen, want er deden duistere roddels de ronde over haar tante Imelda. Het station kwam in zicht. Even later zat Inge in de trein. Ze verveelde zich. Tante Imelda zou haar komen afhalen aan het station. 2 uren later hoorde ze een stem van de luidsprekers van de trein:`We zijn zonet aangekomen in het donkerwoud. We hopen dat u een aangename reis gehad heeft.´ Inge pakte haar bagage en stapte uit de trein. Ze keek rond maar er was geen mens te bespeuren. Plotseling voelde ze dat er iemand op haar schouder tikte.”Jij bent dus Inge.” Inge draaide zich om en keek recht in het gezicht van een kleine ronde vrouw met grijze haren. Ze was niet meer van de jongste, dat was duidelijk te zien aan de rimpels in haar gezicht. In haar ogen die zo zwart als roet waren, schuilde een mysterieuze blik. De vrouw zei: “Ik ben Imelda, je tante. Volg mij maar.” Zonder iets te zeggen liep Inge achter de vrouw aan.20 minuten later stonden ze voor een huis dat er maar verlaten bij lag. De grote tuin moest er ooit eens prachtig uitgezien hebben, maar op dit moment leek hij meer op een jungle. Het huis lag midden in het bos. Imelda liep naar de voordeur en haalde een grote sleutel uit haar schort waarmee ze de voordeur opende. Inge liep haar tante achterna het huis in. Imelda zei tegen haar:”Volg mij maar naar je kamer.” Ze liep de grote marmere trap op, die midden in de hal lag. Even later stonden ze in een piepklein kamertje met een bed en een kast. Het zag er niet bepaald gezellig uit. Imelda zei tegen Inge: “Kom laten we iets eten.” Ze gingen naar beneden en zetten zich in de grote keuken aan tafel die al voor 2 personen gedekt was. Het avondeten bestond uit bloedworst. Iets wat Inge absoluut niet graag at was bloedworst! Toen ze haar bord had leeg gegeten stond ze op van tafel en zei ze tegen haar tante dat ze maar eens vroeg naar bed ging. Imelda knikte en zei voor de rest niets. Toen Inge in haar bed lag hoorde ze een raar geluid. Zo een geluid had ze nog nooit gehoord. Nu wist ze het zeker, ze hoorde iemand schreeuwen?! Voorzichtig stapte ze uit haar bed. BONK!!! Ergens in het huis viel er een deur in het slot. Inge opende de deur van haar kamer en liep naar beneden. Er was niets verdachts te zien. De volgende morgen vertelde Inge over de rare geluiden aan haar tante. Imelda zei: ”Haha, dat heb je je zeker ingebeeld” In de namiddag was Imelda naar de stad en was Inge alleen thuis. Ze verveelde zich. Op eens kreeg ze een idee. In zo een groot oud huis moest er toch iets te beleven zijn? Ze zou eens kijken wat voor kamers er nog allemaal in het huis waren. Even later stond Inge voor een grote deur, maar die bleek op slot te zijn. De tweede deur was niet op slot. Inge ging naar binnen. Wat was dit? De kamer was wit geschilderd en in het midden stond een stalen tafel. Waarvoor zou die wel dienen? Voor de rest was er in de kamer niets, behalve nog een andere deur. Zo een deur had Inge nog nooit gezien. De deur was uit hout en er waren prachtige figuren in gekerfd. Inge probeerde de deur te openen, maar dat lukte niet meteen, de deur zat vast. Na 5 minuten had ze de deur dan toch open gekregen. Achter de deur lagen trappen, die waarschijnlijk naar een kelder lijden. Ze volgde de trappen en uiteindelijk kwam ze uit in een ruimte die vol stond met kasten. Ze opende een kast. De inhoud ervan zou ze nooit meer vergeten. Glazen potten…met mensenhoofden erin!! Op eens hoorde ze een stem achter haar: “Die kast had je beter niet geopend!” Imelda stond achter haar met een groot mes in haar hand. Ze sprong op Inge toe en dode haar met een steek recht in het hart. Op de dag van vandaag spookt de geest van Inge nog altijd door het huis, tot er iemand komt, die haar hoofd uit een van de glazen potten bevrijd…

Vangelis - Charoits of fire

Ik werd geboren

Ik werd geboren
en iemand kwam aansjokken, zette een ladder
tegen mij aan en klom naar boven
met op zijn rug mijn ziel en mijn gedachten.

Het begon te regenen
en hij sprong naar beneden, holde weg
om te schuilen, riep nog over zijn schouder:
'Wees gelukkig! Wees maar gelukkig!'

De zon verscheen,
maar er klom niemand meer naar boven.
Niemand legde uit hoe ik mijn gedachten
moest gebruiken,
niemand bracht schaduw,
niemand haalde de ladder weg,
niemand zei dat er niemand meer zou komen.