De man
Een man in een zwarte mantel liep zo zwierig naar een meisje met blond haar en blauwe ogen, dat het net leek alsof hij zweefde. De man pakte langzaam een dolk. Het meisje begon keihard te gillen...Jelete vloog gillend overeind. Alweer die nachtmerrie... dacht Jelete. Keer op keer had Jelete dezelfde nachtmerrie. Steeds weer over die man in een zwarte mantel die haar probeerde te vermoorden. Jelete's moeder drukte het lichtknopje in. ''Jelete? Wat is er?'' vroeg haar moeder bezorgt aan Jelete. ''Niks... Niks... Een nachtmerrie, meer niet.''. Haar moeder keek nog even naar Jelete en drukte het lichtknopje uit en sloot de deur achter zich dicht. Jelete had niet eens gemerkt dat haar moeder die deur open had gemaakt. Zonder daar veder over na te denken, viel Jelete weer in slaap.Jelete opende haar ogen en keek op de wekker. Tien uur. Net zo laat als ze elke zaterdag opstaat. Ze stond op en liep naar haar slaapkamer deur en opende deze. Jelete's ogen sperde wijd open. ''Wat... Wat krijgen we...?'' bracht Jelete moeizaam uit. Haar hart bonkte hard van angst. Vlak voor haar slaapkamer deur lag haar moeder, bebloed en mors dood. Boven haar stond in haar moeders bloed het volgende geschreven... 'Jij bent de volgende.' Jelete was zo bang en geschrokken dat ze verstijfd naar de letters bleef staren. Langzaam vormde de letters een andere boodschap. 'Vluchten heeft geen zin.' Vluchten heeft geen zin? dacht Jelete. Het kon haar niks schelen. Ze stormde de trap af en schoot snel in haar slippers. Ze rukte de deur open en rende zo ver mogelijk weg van haar huis. Jelete rende regelrecht het bos in dat zich tegenover haar huis bevond. Ze rende steeds dieper en dieper het bos in tot ze uitgeput op de grond viel. Snel krabbelde ze weer overeind. Ze keek doodsbang om zich heen. Ze hoorde een ijzige stem achter een boom. ''Ik zei toch, vluchten heeft geen zin.'' Langzaam kwam er een man met een zwarte mantel achter de boom vandaan. Jelete begon keihard te gillen. Snel rende ze verder het bos in en sloeg takken weg die haar in de weg hingen. De man in de zwarte mantel volgde Jelete kalm. Jelete zag langzaam de bomen verdwijnen. Ze was bijna bij een snelweg aangekomen. Wat moest ze nu doen? Ze kan niet spontaan de snelweg overschieten en dan het graanveld van boer Johnsen oprennen. Wat moet ik doen? dacht Jelete, en herhaalde die zin meerdere malen in paniek. Ze keek achter zich. Ze zag ineens die man niet meer. Jelete dacht dat ze hem van zich af had geschud, maar ineens voelde ze iets scherps dwars door haar rug steken. ''Ik zei toch, vluchten heeft geen zin. Ik krijg altijd wat ik wil.'' zei de man in de zwarte mantel en trok ruw een lang mes uit Jelete. Jelete viel voorover. De man lachte kil en liep weg.Ergens boven het bos vloog een helikopter... Die had alles gezien. De man met de zwarte mantel werd opgepakt. Jelete werd gered in het zieken huis. Maar... Toen er een agent de cel van de man kwam controleren, was hij er niet meer. Het enige wat er nog lag was een hoop bloed en een briefje waar het volgende opstond... 'Jij bent de volgende.' Langzaam kwam er een andere boodschap.
'Vluchten heeft geen zin.'
Een man in een zwarte mantel liep zo zwierig naar een meisje met blond haar en blauwe ogen, dat het net leek alsof hij zweefde. De man pakte langzaam een dolk. Het meisje begon keihard te gillen...Jelete vloog gillend overeind. Alweer die nachtmerrie... dacht Jelete. Keer op keer had Jelete dezelfde nachtmerrie. Steeds weer over die man in een zwarte mantel die haar probeerde te vermoorden. Jelete's moeder drukte het lichtknopje in. ''Jelete? Wat is er?'' vroeg haar moeder bezorgt aan Jelete. ''Niks... Niks... Een nachtmerrie, meer niet.''. Haar moeder keek nog even naar Jelete en drukte het lichtknopje uit en sloot de deur achter zich dicht. Jelete had niet eens gemerkt dat haar moeder die deur open had gemaakt. Zonder daar veder over na te denken, viel Jelete weer in slaap.Jelete opende haar ogen en keek op de wekker. Tien uur. Net zo laat als ze elke zaterdag opstaat. Ze stond op en liep naar haar slaapkamer deur en opende deze. Jelete's ogen sperde wijd open. ''Wat... Wat krijgen we...?'' bracht Jelete moeizaam uit. Haar hart bonkte hard van angst. Vlak voor haar slaapkamer deur lag haar moeder, bebloed en mors dood. Boven haar stond in haar moeders bloed het volgende geschreven... 'Jij bent de volgende.' Jelete was zo bang en geschrokken dat ze verstijfd naar de letters bleef staren. Langzaam vormde de letters een andere boodschap. 'Vluchten heeft geen zin.' Vluchten heeft geen zin? dacht Jelete. Het kon haar niks schelen. Ze stormde de trap af en schoot snel in haar slippers. Ze rukte de deur open en rende zo ver mogelijk weg van haar huis. Jelete rende regelrecht het bos in dat zich tegenover haar huis bevond. Ze rende steeds dieper en dieper het bos in tot ze uitgeput op de grond viel. Snel krabbelde ze weer overeind. Ze keek doodsbang om zich heen. Ze hoorde een ijzige stem achter een boom. ''Ik zei toch, vluchten heeft geen zin.'' Langzaam kwam er een man met een zwarte mantel achter de boom vandaan. Jelete begon keihard te gillen. Snel rende ze verder het bos in en sloeg takken weg die haar in de weg hingen. De man in de zwarte mantel volgde Jelete kalm. Jelete zag langzaam de bomen verdwijnen. Ze was bijna bij een snelweg aangekomen. Wat moest ze nu doen? Ze kan niet spontaan de snelweg overschieten en dan het graanveld van boer Johnsen oprennen. Wat moet ik doen? dacht Jelete, en herhaalde die zin meerdere malen in paniek. Ze keek achter zich. Ze zag ineens die man niet meer. Jelete dacht dat ze hem van zich af had geschud, maar ineens voelde ze iets scherps dwars door haar rug steken. ''Ik zei toch, vluchten heeft geen zin. Ik krijg altijd wat ik wil.'' zei de man in de zwarte mantel en trok ruw een lang mes uit Jelete. Jelete viel voorover. De man lachte kil en liep weg.Ergens boven het bos vloog een helikopter... Die had alles gezien. De man met de zwarte mantel werd opgepakt. Jelete werd gered in het zieken huis. Maar... Toen er een agent de cel van de man kwam controleren, was hij er niet meer. Het enige wat er nog lag was een hoop bloed en een briefje waar het volgende opstond... 'Jij bent de volgende.' Langzaam kwam er een andere boodschap.
'Vluchten heeft geen zin.'
No comments:
Post a Comment